Vorig jaar koos ik ervoor om met een sponsortocht geld op te halen voor de stichting "Wij steunen Kenia" en daarmee de Mwerni school te helpen. Dit jaar heb ik het doel wat dichterbij gezocht: dichterbij huis en dichterbij de andere activiteiten die ik door het jaar heen doe. Sinds 2,5 jaar ben ik secretaris van voetbalvereniging SV Wippolder. Onze vereniging heeft een aantal financieel zware jaren achter de rug maar is de afgelopen jaren in meerdere opzichten gegroeid. We kunnen gelukkig zwarte cijfers schrijven en dat willen we ook zo houden. Toch staan er een aantal zaken op de rol die een aanslag kunnen doen op broze reserves. De KNVB start met nieuwe spelvormen voor de jeugd en de douches in het clubhuis zijn dringend aan vervanging toe. Dit kost geld, veel geld en daarvoor is ieder extraatje welkom! Dit is de reden dan ik dit jaar mijn jaarlijkse goede-doelen-tocht in het teken van mijn eigen vereniging SV Wippolder heb geplaatst.
Sportief gezien wilde ik de 500km afstand grens doorbreken. Vorig jaar, in "Ride 4 Mwereni" ben ik door de 400km afstand grens gegaan en de teller tot 455km laten komen. Dit persoonlijk record wilde ik verbeteren en brengen naar minimaal 500km. 500 is in mijn 50ste levensjaar ook een mooi getal dacht ik zo. Ook ga je dan op zoek naar een route, je kunt natuurlijk 500 rondjes om het clubgebouw fietsen maar dat is toch niet zo aansprekend. Wat dan wel? Je gaat kijken op de kaart en dan komen er een aantal dingen in je op. De route moet wel een link hebben met voetbal natuurlijk. Eerste optie: fiets langs alle clubs uit de ere divisie maar dan kom je er al snel achter dat die afstand veel te goot wordt. Tweede optie: start in de plaats van de Champions League en fiets naar Delft maar dat is al in mei en door Engeland dus behoorlijk onvoorspelbaar fietsen in de nacht. Toen las ik over de "gouden schaal" omdat de ere divisie 60 jaar bestaat. Een route langs alle kampioenen van de afgelopen jaren dan? Google maps er weer bij gehaald en even gepuzzeld hoe op 500km uit te komen. Uiteindelijk de route Alkmaar-Amsterdam-Utrecht-Enschede-Eindhoven-Rotterdam-Delft vastgesteld op iets meer dan 500km. Bingo, dat gaat het dus worden. De Ride 4 SV Wippolder start in Alkmaar bij AZ en loopt via Amsterdam (DWS en Ajax), Utrecht (DOS nu FC Utrecht), Enschede (FC Twente), Eindhoven (PSV), Rotterdam (Feyenoord en Sparta) terug naar het clubhuis van SV Wippolder. 500km en een beetje als je in 1 keer goed rijdt en je aan de uitgestippelde route (kunt) houden.
Het idee komt helemaal uit mijn eigen koker maar ik heb half februari mijn mede-bestuursleden geïnformeerd en voorzichtig gepolst of er bezwaren waren om uit naam van de vereniging deze onderneming in te richten. Ik kon me dat niet voorstellen maar ik vond het wel zo netjes en niet als een duveltje uit een doosje dit prompt verloren de wereld in te slingeren. Natuurlijk geen bezwaar en een fantastisch idee!
Voorzichtig ga je dat dan langzaam maar zeker wereldkundig maken. In het begin met de nodige slagen om de arm. Zoiets plan je ruim van te voren omdat er behoorlijk wat trainingsvoorbereiding bij komt kijken en je ook niet zeker weet of je lichaam het al die tijd volhoudt: ziekte en blessures kunnen zo maar roet in het eten gooien. Eind februari heb ik het initiatief "wereldkundig" gemaakt op mijn Facebook en direct leuke reacties en de bevestiging dat meer mensen het een leuke idee vonden. Ook hulp bij het genereren van de nodig publiciteit kwam al snel via Hans Albersen die de social media kanalen van de club beheert.
De onderneming is een mix van sportief bezig zijn en organiseren. De maanden voorafgaande aan de tocht heb ik de tijd die ik overhield naast werk, gezin en SV Wippolder gestopt in deze Ride. Sportief natuurlijk de nodige trainingsarbeid verrichten en organiseren betekende het bouwen van een website met de mogelijkheid te sponsoren en zorgen voor publiciteit.
Sportief kwam ik aardig uit de winter. Ik heb veel indoor getraind op de Tacx en daarbij gebruik gemaakt van Zwift (een mix van een game en serieuze training die wedstrijden en trainingen simuleert op virtuele parcoursen). Virtueel heb ik zelf stukjes samen met Robert Gesink en Leon van Bon gefietst. Mijn naam was zelfs te zien op de Strava en Twitter pagina's van Gesink, altijd leuk. De laatste serieuze indoor inspanning heb ik op 26 februari gedaan: het eerste Nederlands Kampioenschap Zwift. Gezien mijn conditie en vermogen ingedeeld in de B categorie (de op 1 na hoogste). Achteraf gezien 1 groep te hoog want ik heb geen moment het gevoel gehad dat het goed ging maar in deze was meedoen en zeggen dat je erbij was bij het 1ste NK Zwift natuurlijk belangrijker.
Direct na het NK Zwift heb ik met de training het vizier volledig op de Ride gericht. Omschakelen van indoor trainen naar wegtrainen. Op 27 februari, een dag na het NK, een eerste duurrit van 260 km door de stromende regen bij 7 graden. Geen strak plan want ik schijn na aankomst op de bank in slaap gevallen te zijn en a.g.v. onderkoelingsverschijnselen allerlei rare bewegingen gemaakt te hebben in mijn slaap. Per direct een verbod op in de regen fietsen van vrouw en kinderen! Positieve was wel dat ik nu wel mijn Drenthe en Groningen had aangedaan met mijn fiets en zo binnen een jaar alle provincies van ons land geraakt had (een eerste subdoel van het jaar gehaald!).
Op 15 april heb ik de eerste versie van de site http://svwippoldersponsorrit.nl live gezet. In de weken daarvoor stukje bij beetje gebouwd op mijn pc. Het idee dat ik had en dat denk ik wel aardig geslaagd is: een deel van de site moet uitleggen wie ik ben, wat ik doe en waarvoor ik het doe en een deel waarmee sponsoren zich kunnen aanmelden. Uiteindelijk denk ik dat ik redelijk geslaagd ben in het realiseren van dit doel. Niet perfect maar goed genoeg (perfectie had veel meer tijd gekost en die had ik gewoon niet). Voor het sponsor deel heb ik me laten inspireren door de site kunstgrasheld die we gebruikt hebben voor het inzamelen van geld voor het kunstgrasveld: een landkaart en sponsoren kunnen stukjes Nederland, stukjes route of een kampioensschaal kiezen en aan iedere optie is een andere toegezegd bedrag gekoppeld.
De training en sportieve voorbereiding werd overigens nog een keer ruw verstoord door een behoorlijke griep die me redelijk ver deed terugzakken in conditie. Ik heb daardoor meer dan 2 weken nauwelijks behoorlijk kunnen trainen en heeft er denk ik uiteindelijk voor gezorgd dat mijn algemene conditie in vergelijking met Ride 4 Mwereni gewoon een stuk minder was. Ik heb dit jaar minder "power" en herstel ook veel langzamer terwijl ik vorig jaar honderden kilometers kon fietsen en direct erna weer zo fit was om een nieuwe lange rit te starten. Helaas dus maar dit is een gegeven waar ik mee moest dealen.
15 juli kwam steeds dichter bij en langzaam maar zeker kreeg ik toch wel het gevoel dat de conditie en herstelvermogen goed genoeg waren om deze tocht aan te kunnen. Zoals gezegd niet het niveau van vorig jaar maar goed genoeg. Iets waar ik me wel zorgen over maakte was een blessure onder de zool van van linkervoet. Deze voet begon steeds sneller pijn te doen, in het begin na 150km maar er zijn dagen geweest dat de voet al nar 50km erg pijnlijk was. Ik heb naar verschillende oplossingen gezocht: nieuwe bredere schoenen, extra zooltjes, sportschoenen ipv koersschoenen. De oplossing heb ik niet gevonden dus ik wist dat ik hier 15 juli mee moest gaan dealen. Het idee was om het eerste stuk te rijden met de nieuwe brede schoenen en het tweede stuk met sportschoenen zodat ik in deel twee ook de vrijheid had om mijn voet anders op de pedaal te zetten (met koersschoenen zit je vast aan het pedaal en heb je steeds hetzelfde drukpunt op je voet).
In de voorbereiding was ik ook tot de conclusie gekomen dat ik het beste kon afwijken van mijn oorspronkelijke plan om om 0.00 uur te starten in Alkmaar. De voornaamste reden hiervoor had te maken met een stukje veiligheid. In de voorbereiding was ik al langs het complex van DWS gefietst en had gezien dat dit behoorlijk afgelegen was, op de parkeerplaats zag ik ook honderden lachgas capsules liggen. Dit gaf mij niet het ultieme gevoel van veiligheid en bedacht me dat het beter was om voor middernacht dit obstakel te passeren. Daarom heb ik mijn plan bijgesteld en besloot om al op 14 juli om 22.00 uur te vertrekken in Alkmaar.
In de week voorafgaand aan de rit stond er nog een mooi artikel in de Delftse Post geschreven door Annemarie. De tekst raakte precies aan wat ik bedoelde te bereiken met deze rit: een steentje bijdragen aan de club SV Wippolder in combinatie met actief bezig zijn. Ook is het voor mijn een manier om aan te geven dat er altijd wel iets is waarmee je club kunt helpen. Zelf ben ik ook geen voetballer en ook geen echte bestuurder maar toch zijn er dingen die je kunt doen om je club en dus indirect jezelf of je kind te helpen zijn sportieve doelen te bereiken. Ik was erg blij met dit artikel en de manier waarop het is geschreven.
Op die vrijdag ben ik om 18.00 uur op station Delft in de trein naar Alkmaar gestapt om me daar rustig voor te bereiden op de dingen die gingen komen. In Alkmaar ben ik vanaf het station naar Koedijk gefietst waar mijn nicht Malissa woont. Bakje koffie met gebak gedaan en bijgepraat en toen ben ik vanuit Koedijk naar het AZ stadion gefietst. En ronde de klok van 10-en ben ik daar aan Ride 4 SV Wippolder begonnen.
Door Amsterdam fietsen is altijd een ervaring op zicht. Dit was de eerste keer dat ik dit in het donker deed. Rond middernacht was het nog steeds behoorlijk druk en het uitgaansleven was behoorlijk bezig. De bier en wietlucht was op sommige plekken behoorlijk merkbaar maar het had ook wel wat om langs mooi verlichte toeristische trekpleisters als Westertoren, Paleis op de Dam, Munttoren en Magere Brug te fietsen. De Cruyff Arena ligt t.o.v. het DWS complex aan de andere kant van de stad dus nadat ik dwars door het centrum fietste kwam ik bij halteplaats 2 uit: Ajax en de Arena. Nog steeds behoorlijk wat activiteit, wellicht was er een event in Ziggo Dome want het was een komen en gaan van auto. Bij de Arena even gerust en voor de eerste keer wat gegeten en gedronken.
Tot nu toe ging het behoorlijk. Nog geen last van de voet maar ik voelde wel dat de benen niet optimaal waren. Je hebt dagen dat je de benen niet voelt en je hebt dagen dat je benen voelen als 2 blokken beton. Vandaag zat ik jammer genoeg dichter bij het laatste. Ik wist dat ik hier niet te veel aan moest gaan denken en dat dit gevoel niet de overhand moest gaan krijgen want dan zouden het 500 lange kilometers gaan worden. De komende kilometers in het donker en eenzaamheid zouden vooral een gevecht worden tegen dit slechte gevoel en het zoeken naar de positieve flow.
Na de korte pauze bij de Arena op de fiets gestapt richting Utrecht. De route die de Garmin GPS me liet rijden was iets anders dan de route ik in de voorbereiding reed. Toen ben ik langs het Amsterdam-Rijn kanaal gereden (saai maar wel voorspelbaar). Nu werd ik langs de Vecht gestuurd o.a. via Breukelen. De wind was gaan liggen en was ook iets gedraaid maar nog steeds geen hinderpaal. In tegenstelling tot de Ride 4 Mwereni waren er vannacht heel weinig sportvissers en dat maakte het bij tijd en wijlen een eenzame tocht. Utrecht kwam in zicht, de route ging niet helemaal door het centrum maar de karakteristieke Dom toren heb ik natuurlijk wel gezien. Het vinden van de Galgenwaard was nu makkelijk, geen wegwerkzaamheden meer waardoor ik van de GPS route moest afwijken.
Bij de Galgenwaard foto's genomen en ik zag dat de batterij van de GPS leeg aan het raken was en dat ik de GPS op een powerbank aan moest sluiten. Die zat natuurlijk onderin mijn rugzak dus ik heb mijn fiets onder een lantaarnpaal geparkeerd om voldoende licht te hebben en daarna mijn rugzak omgekieperd. Nu was er de volgende dag ook een belangrijke wedstrijd in het stadion: EK vrouwen-voetbal met Nederland vs Noorwegen. Wat ik me niet meer had gerealiseerd is dat er in de week voorafgaande er een dreiging op een aanslag was. Foto's maken, rugzakken en je ophouden bij een bedreigde locatie..... dus binnen 2 minuten stond de politie bij me. Wat ik aan het doen was en ik zie toen onwetend "ik ben een stukje aan het fietsen". Daar snapten ze dus niet zo veel van: "Moet dat midden in de nacht?" was het antwoord. Daarop heb ik maar uitgelegd dat ik Alkmaar en Amsterdam kwam en dat ik op weg was naar Enschede en later Eindhoven i.h.k.v. een sponsortocht. Dat verhaal was voor de agente wel geloofwaardig dus nadat ze me verder succes wensten heb ik mijn tocht voortgezet richting Amersfoort.
Het stukje na Utrecht voor en na Amersfoort was het donkerste stukje van de tocht. Ik werd door bossen geleid en daar was geen straatverlichting. Geleerd van de vorige tochten had ik een grote schijnwerper op mijn stuur gezet die het fietspad steeds goed verlichtte zodat ik niet per ongeluk langs de weg belandde. Er was wel 1 hachelijk moment. Ergens rond Amersfoort sprint er ineens een beest (ik denk een kat) echt op centimeters voor mijn wielen en het scheelde niks of ik was er vol op geknald. Als dat was gebeurd had het zomaar einde tocht kunnen zijn want met 28km/h zo'n beest aanrijden had op zeker een lekkere valpartij gegeven.
In Amersfoort mistte ik nog een keer een afslag naar een fietspad waardoor ik een stuk terug moest en deze weg liep behoorlijk bergop. Hoewel de benen niet top waren merkte ik wel dat ik voor verkramping niet bang hoefde te zijn zolang ik maar lekker lichte versnellingen bleef gebruiken. Dat gaf de burger in ieder geval weer moed. Toch was de positieve flow er nog niet en was het op de lange eenzame stukken door Nationaal Park Hoge Veluwe op weg naar Apeldoorn vechten tegen de slaap en saaiheid (eindeloze lange rechte weg, geen mensen, geen auto's). Langzaam aan werd het licht en kwam Apeldoorn in zicht.
Het door mij berekende schema klopte niet wan hoewel ik toch een acceptabel gemiddelde reed zou ik nooit tussen 7 en 8 uur in Enschede kunnen zijn. Die tijd had ik doorgegeven aan Erwin die in Enschede me zou opwachten en mee zou fietsen naar Boxmeer. Uit voorzorg een berichtje gestuurd om aan te geven dat het later zou worden. Daarop besloot Erwin me al in Deventer te gaan vergezellen en vanuit Deventer te begeleiden naar Boxmeer.
Dit brak i.g.v. het monotone karakter van de rit en samen met het op gang komen van het leven kwam er toch weer iets van een positieve flow! Samen met Erwin vanuit Deventer de weg naar Enschede gezocht. De GPS kon uit om batterij te sparen. Vanaf dit moment was Erwin mijn GPS, hij heeft een tijdje in Deventer gewoond en is opgegroeid in Enschede dus peanuts voor hem. Rond 8.30 bereikten we de Grolsch veste en tijd voor een volgend rustmoment. Volgens plan de schoenen verwisseld i.v.m de voetblessure: koersschoenen uit, sportschoenen aan. Al ruim meer dan 200km gefietst maar nog steeds niet halverwege.
Na Enschede volgde de langste "etappe": bijna 160km naar Eindhoven. Twente en de Achterhoek zijn mooie stukjes Nederland en omdat ik vooral fiets om dingen te zien droeg dat ook zeker bij een positieve flow. Bij Lichtenvoorde passeerden we het festival terrein van de Zwarte Cross. Een drukte van belang en we moesten een klein stukje omrijden omdat de toegangswegen afgesloten waren. In de Achterhoek lag ook het half-koers punt dus vanaf toen begon i.g.v. de spreekwoordelijke terugreis.
De wind was inmiddels gedraaid en kwam meer uit het zuid westen. Hoewel niet super hard had werkte de wind nu wel in het nadeel maar zuid westelijke wind betekent wind in de rug in de laatste 60km van Breda naar Delft (hoewel nog ver toch een goed vooruitzicht).
Na de Achterhoek hebben we een stukje Duitsland meegepakt: de Rijn hebben we in Emmerich am Rhein overgestoken en via Kleve en een lastig klimmetje kwamen we in Limburg (Gennep) weer ons land binnen. Ik zal nooit een berggeit worden maar omdat het klimmetje wel lekker liep was ik ervan overtuigd dat de benen goed genoeg waren om zonder kramp terug in Delft te komen en dat was goed voor het vertrouwen.
Net voor Gennep kreeg ik een hongerig gevoel en dat is voor duursporter een slecht teken: hongerklop is einde oefening zeker als je nog meer dan 200km te gaan hebt. Snel maar even wat extra gelletjes en een krentenbol naar binnen gewerkt en even gestopt bij een plaatselijke supermarkt om extra eten in te slaan voor de terugreis.
Net achter Gennep ligt de brug over de Maas en na het oversteken van de Maas heb ik afscheid genomen van Erwin. Na 173km samen gefietst te hebben moest ik me nu weer alleen zien te redden. Iets voor Boxmeer koers gezet naar Eindhoven. De tocht voerde vooral door Brabants boerengebied en via Gemert, Beek en Donk, Gerwen en Nuenen kwam ik in Eindhoven. Bij het PSV stadion even wat extra rust genomen. Inmiddels was het rond 16.00 en dat betekende dat ik rond middernacht of iets daarover terug zou zijn in Delft. De voor me liggende route was op het stukje door Tilburg na wel bekend terrein.
De handen en het achterwerk begonnen nu wel op te spelen, met name op slechte stukken fietspad. Ik fietste in een shirt dat ik speciaal had laten maken in de kleuren van SV Wippolder en daarbij had ik ook een witte koersbroek en witte handschoenen gekocht. Omdat witte koersbroeken niet zo gangbaar zijn had ik besloten te gaan voor een iets goedkoper model terwijl ik normaal gesproken dit soort lange ritten doe in materiaal dat even goed is als dat van de prof wielrenners die in de tour de france rijden. Enkele jaren terug won ik een prijs van het team van Tom Dumoulin en kreeg toen van die ploeg een echte outfit van die ploeg (dus geen goedkope replica). Toen merkte ik dat duurder materiaal wel degelijk verschil maakt op lange ritten als deze. Maar om in de kleurstelling van SV Wippolder te blijven had ik me voor een keer toch laten verleiden tot het aanschaffen van een goedkopere witte koersbroek en dito handschoenen. Dat prijsverschil heb ik wel terugbetaald in de vorm van een beurs achterwerk en beurse handpalmen.
Vanaf Eindhoven begon ik ieder hobbeltje in de weg te voelen en moest ik van tijd tot tijd even naast mijn zadel gaan hangen om mijn achterwerk te ontzien. In zo'n staat merk je hoe slecht veel fietspaden onderhouden zijn. Als de autoweg er zo bij lag als sommige fietspaden zou denk ik het land te klein zijn. Waarschijnlijk sluitpost van verschillende begrotingen.
Enfin, ondanks beurs achterwerk, pijnlijke handen en een opspelende voet toch Breda gehaald. Bij het inrijden van Breda stonden er 4 bekenden langs het fietspad. Van een afstandje zag ik al dat Marion en de kids me stonden op te wachten. Harstikke leuk. Ze waren verbaasd hoe fris ik er nog uitzag en ik moet zeggen op de pijntjes na voelde ik me ook nog steeds goed. Geen kramp en geen hongerklop (wel een paar keer daar kort tegen aan gezeten en net op tijd met gelletjes kunnen bijtanken). Even kort bijgepraat en de nodige aanmoedigingen ontvangen en toen verder gefietst. Ik kan niet te lang stil staand want dan krijg ik het koud en heb ik meer moeite om de benen weer in fiets mode ter krijgen.
Vanaf Breda had ik gehoopt weer wind in de rug te krijgen maar wat ik tussen Eindhoven en Tilburg al een beetje vreesde klopte. De wind was weer gedraaid en kwam weer uit een meer noordelijke richting. Pech dus geen meewind maar tegenwind. Net voor de Moerdijkbrug begon daar ook nog eens regen bij te komen en toen had ik wel ff een zwaar momentje. Alle moed bij elkaar moeten rapen om me daaroverheen te zetten. In Dordrecht zag ik voor het eerste een bordje "Rotterdam" dus dat hielp weer.
Ook de aanmoedigingen van volgens op Whatsapp en Faceboek helpen op zo'n moment enorm. Dat wist ik van tevoren dus uit "voorzorg" had ik al een Whatsapp groep gemaakt waarin ik updates zou gaan posten. Gedurende de tocht was daar de nodige activiteit in en dat heeft van tijd tot tijd geholpen. Hans postte de berichten en voortgang ook ook door op de sociale media kanalen van de club en die activiteit en de aanmoedigingen die daarmee gepaard gingen hebben me door de dipjes heen getrokken.
Vanaf Dordrecht was het ook weer aardig donker geworden samen met de regen zorgde dat ervoor dat ik in Zwijndrecht me even niet zo goed kon orienteren. Hoewel Zwijdrecht niet eens zo ver van Rotterdam af ligt ontbreekt daar toch de richting aanwijzing op de bordjes voor de fietsers. Ik heb dus even moeten zoeken voordat ik weer het juiste spoor had gevonden. Uiteindelijk bleek dat ik net een tunneltje te vroeg onder het spoort en de A16 had genomen en daardoor op een plek uitkwam waar i.d.d. nog nooit had gefietst.
Zwijndrecht langs de A16 naar Rijsoord en dan rijdt je zo Rotterdam binnen aan de zuid kant en in Rotterdam Zuid staat het stadion van de huidige landskampioen Feyenoord. Foto gemaakt en net voordat ik koers wilde zetten naar het kasteel van Sparta ging de telefoon (die nog net genoeg batterij had voor een gesprekje). Marion aan de lijn... ze staan ook bij de kuip en de jongens hebben de fiets bij zich en willen het laatste stukje meerijden. Oh andere kant van de kuip, hoe kom ik daar. Volgens mij moet ik dan een stukje traplopen. Dus dat maar gedaan maar na 500km op de fiets valt het niet mee om met fiets op de rug zo'n 30 treden omhoog te strompelen. Maar gelukt en op een donker parkeer terrein op zoek naar Marion en de boys. Dat viel nog niet mee en er was een extra telefoontje nodig om elkaar te vinden tussen de auto's.
Door de regen samen met de boys over de Erasmusbrug gereden richting Spangen. Daar snel het Kasteel van Sparta op de foto gezet, dit keer met de telefoon van Rens want mijn telefoon was nu echt helemaal dood. Alle kampioenen gehad dus nu echt tijd om terug te gaan naar Delft. Het was inmiddels als weer middernacht geworden. Rotterdam via de noord kant weer verlaten en langs de Schie richting Delft, onder de A13 door over de parallelweg naar sportpark Pauwmolen.
Na 533,9 km en meer dan 27 uur onderweg (waarvan 23,5 uur op de fiets) is het eindpunt van de uitdaging bereikt. Ik vond het leuk om op dit late uur toch nog onthaald te worden door een ontvangstcomité van club en enthousiastelingen. Na de nodige lovende woorden kreeg ik uit de handen van Ton nog een mooi aandenken dat een mooi plaatsje krijgt bij mijn andere aandenkens.
Na deze ontvangst naar huis gereden en nog even rustig op de bank de tocht in gedachten nagereden en alles een beetje laten bezinken. Het is mooi geweest. Het afzien was vooral het niet kunnen vinden van een swingende flow die ik vorige tochten wel steeds kon vinden en dat maakte het soms een nog langere rit omdat je dan vervalt in "het is nog een eind" i.p.v. genieten van het moment. Dan komt toch een stukje karakter en volharding van pas.
Op zondag was ik ondanks het missen van een nacht toch redelijk op tijd wakker, zo rond 9.30 uur was ik weer paraat. Het uit bed komen was even lastig, vooral de rug was wat pijnlijk maar de benen voelden echt niet verkeerd. Ik heb zelfs nog een klein rondje gefietst om de benen los te houden en dat viel niet tegen. Alleen het zitvlak.... dat verdraagt een aantal dagen echt geen koerszadel meer....
Oh ja.... het heeft ook nog wat opgeleverd: we hebben ongeveer 1500 euro voor de club binnen gehaald. Een mooi bedrag. Ik had me totaal geen voorstelling gemaakt van wat zoiets zou kunnen opleveren. Crowd funding is best wel onvoorspelbaar, dat hebben we ook bij de kunstgrasheld en de loterij voor het kunstgras kunnen merken. Deze 1500 euro zijn voor een club als SV Wippolder een mooi bedrag waar we een mooie bestemming voor gaan vinden. Maar dat is iets voor na de vakantie en het nieuwe seizoen.
Of en hoe ik volgende jaar een "Ride 4 <een ander goed doel>" ga doen weet ik nog niet. Maar wie weet. Wat ik wel weet is dat met mijn lichaam deze 533,9km zo ongeveer de maximale afstand en dus is voor een lange rit en er waarschijnlijk nooit een 600km variant zal komen. Ik zal nieuwe uitdagingen in iets anders dan puur de afstand moeten gaan zoeken.
No comments:
Post a Comment